Η ΟΛΟΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ... ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
κωμωδία 2015
Ο Θεός ζει σε ένα διαμέρισμα στις Βρυξέλλες, μαζί με τη γυναίκα του και την κόρη του Εα, ενώ ο γιος του, ο JC, το έχει σκάσει από το σπίτι. Τι θα γίνει όταν ο κόρη του θα κλέψει τα δεδομένα με τις ημερομηνίες θανάτου όλων των ανθρώπων από τον υπολογιστή του και τα στείλει με μηνύματα στα κινητά τους τηλέφωνα;
ΣΕΝΑΡΙΟ: Τόμας Γκούντσιγκ, Ζακό βαν Ντορμέλ
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Πίλι Γκρόιν, Μπενουά Πελβούρντ, Γιολάντ Μορό, Κατρίν Ντενέβ
ΗΜΕΡ.ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 28/01/2016 (Ελλάδα) ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 112 λεπτά
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Βέλγιο, Γαλλία, Λουξεμβούργο
Κινηματογραφιστής με ταλέντο και ιδιότυπη θεματική, ο Βέλγος Ζακό βαν Ντορμέλ, με τη βοήθεια της τέχνης του, μεταστοιχειώνει τις αντιλήψεις του περί γενικού και πραγματικού, που συνήθως τις τοποθετεί στην επιφάνεια του φιλμικού του κειμένου και κάτω από αυτήν, εμβαθύνει περισσότερο στο βιωματικό υλικό του, χωρίς όμως να κλείνεται ερμητικά μέσα σε αυτό. Μια περιπλοκή κατά τη διάρκεια της γέννησης του, που λίγο έλειψε να του στερήσει μια φυσιολογική ζωή, η μετέπειτα ενασχόληση του με παιδιά με ειδικές ανάγκες, κλόουν σε τσίρκο και παραγωγός παιδικής ψυχαγωγίας, είναι μερικά από τα βιώματα που φιλτράρουν και διαμορφώνουν τη θεματολογία των σύνθετων δημιουργιών του, οι οποίες εστιάζουν στην έννοια του χρόνου, στη γέννηση, στο θάνατο, στην αγάπη, στο ρόλο που διαδραματίζουν οι επιλογές στη ζωή, στην παιδική ηλικία και αθωότητα, σε ήρωες με διανοητικές ανάγκες που παλεύουν με πίστη, θάρρος και αγάπη για τη ζωή.
Η φιλμογραφία του Ντορμέλ διαμορφώνει μια ευρηματική, ιδιόμορφη γλώσσα με έντονο το σουρεαλιστικό και εξωπραγματικό στοιχείο, άφθονες διαδρομές εμπρός και πίσω στον χρόνο και σκηνές σα να βγαίνουν απευθείας από τη συνειδησιακή ροή των ηρώων, των οποίων τονίζονται τα παιδικά χαρακτηριστικά ή η αθωότητά τους.
Στο πρώτο μεγάλου μήκους φιλμ του Ντορμέλ, “Τοτό ο ήρωας” το 1991, ένα αναπάντεχο γεγονός κατά τη γέννηση ενός παιδιού - στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς το βρέφος από λάθος, θα βρεθεί σε άλλη οικογένεια - στιγματίζει την μετέπειτα ζωή του και καθορίζει τα πάντα, ακόμα και τον ερωτικό του βίο. Η ταινία εντυπωσιάζει και κερδίζει το βραβείο καλύτερης ξενόγλωσσης στα Βραβεία Σεζάρ, το βραβείο της Χρυσής Κάμερας και το βραβείο της καλύτερης ξενόγλωσσης στο Φεστιβάλ των Καννών. Στη δεύτερη ταινία του “Η όγδοη μέρα” το 1996, ο Ντορμέλ περιγράφει την μετασχηματιστική δύναμη της φιλίας, μεταξύ ενός αποξενωμένου πωλητή και ενός νεαρού με σύνδρομο Ντάουν, η ταινία αποσπά στο Φεστιβάλ Καννών το βραβείο καλύτερης αντρικής ερμηνείας, που απονέμεται και στους δυο πρωταγωνιστές της, Ντανιέλ Οτέιγ και Πασκάλ Ντικέν.
“Οι ταινίες για μένα είναι μπουκάλια που ρίχνω στη θάλασσα με την ελπίδα κάποιος να λάβει το μήνυμα κι όταν αυτό συμβαίνει είναι ένα μικρο θαύμα” είχε πει σε μια συνέντευξή του ο σκηνοθέτης. Το magnum opus του, το πολυσύνθετο, βαθιά υπαρξιακό και αντισυμβατικό Mr. Nobody το 2009, κατά την διάρκεια του οποίου ο σκηνοθέτης έχασε τον αδελφό του, η πιο ακριβή βελγική ταινία μέχρι σήμερα που κόστισε 58 εκατομμύρια δολάρια, δεν εκτιμήθηκε από τους περισσότερους κριτικούς όταν προβλήθηκε. Ταινία με έντονα σουρεαλιστικά στοιχεία και τις θεματικές του σκηνοθέτη, όπως ένα απαραίτητο και καθοριστικό σημείο στη ζωή του ήρωα που είναι και πάλι ένας παιδικός χαρακτήρας, ο οποίος θα πρέπει να επιλέξει, ποιον γονέα θα ακολουθήσει όταν αυτοί χωρίζουν.
Στην “Η ολοκαίνουργια καινή διαθήκη” ο Ντορμέλ αποφασίζει να ακουμπήσει πολύ λιγότερο στο βιωματικό υλικό του, μεταστρέφει την προσοχή του ξεκάθαρα προς το γενικό, ο πυρήνας της “Διαθήκης” του αγγίζει βαθιά υπαρξιακά θέματα και αρχετυπικά ερωτήματα, αλλά αποσκοπεί κυρίως στο να διασκεδάσει, να ευχαριστήσει και να φτάσει το μήνυμά του σε όσο το δυνατό περισσότερους αποδέκτες.
Στην “Η ολοκαίνουργια καινή διαθήκη” ο Ντορμέλ αποφασίζει να ακουμπήσει πολύ λιγότερο στο βιωματικό υλικό του, μεταστρέφει την προσοχή του ξεκάθαρα προς το γενικό, ο πυρήνας της “Διαθήκης” του αγγίζει βαθιά υπαρξιακά θέματα και αρχετυπικά ερωτήματα, αλλά αποσκοπεί κυρίως στο να διασκεδάσει, να ευχαριστήσει και να φτάσει το μήνυμά του σε όσο το δυνατό περισσότερους αποδέκτες.
Σύμφωνα με την κοσμολογική μυθολογία του σκηνοθέτη, ο Θεός (Μπενουά Πελβούρντ), την πρώτη μέρα δημιούργησε τις Βρυξέλλες, μετά τον Αδάμ, μετά την Εύα και έτσι σιγά σιγά γεννήθηκε η ανθρωπότητα. Μετά ο Θεός αποσύρθηκε στο διαμέρισμά του με την άβουλη, αλλά έχει τις ίδιες δυνατότητες με εκείνον, θεά γυναίκα του (Γιολάντ Μορό), και την κόρη τους Εα (Πίλι Γκρόιν). Ο Θεός είναι εκδικητικός, του αρέσει να βασανίζει τους ανθρώπους, φέρεται άσχημα στους πάντες και χειροδικεί κατά της κόρης του, για αυτό και αυτή είναι αποφασισμένη πρώτα να κλέψει από τον υπολογιστή του τις ημερομηνίες στις οποίες θα πεθάνουν οι άνθρωποι, να τους τις στείλει σε μήνυμα στα κινητά τους και μετά να το σκάσει από το σπίτι για να φτιάξει τη δική της διαθήκη, βρίσκοντας άλλους έξι αποστόλους.
Μαύρη, απολαυστική, σουρεαλιστική σάτιρα από την αρχή μέχρι το τέλος της, απλά διατυπωμένη και φεμινιστική στο βάθος της, σχολιάζει σε μικρές βινιέτες, συνεκτικά δεμένες μεταξύ τους, αντιπροσωπευτικές αναγνωρίσιμες πτυχές και ιδιοτροπίες της ανθρώπινης συμπεριφοράς που δίνουν νόημα στη αξία της διαφορετικότητας, τον πατριαρχικό αυταρχικό χαρακτήρα της κοινωνίας και την απολυταρχία της εξουσίας σε κάθε μορφή, στη θρησκεία, στην πολιτική, στην οικογένεια, όπως επίσης και την αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπινου υποκειμένου με τον περιορισμένο ορίζοντα γνώσης που διαθέτει, να προσπαθεί πάντα με αυτο-ικανοποιητικές προσεγγίσεις να οραματιστεί την αρχή της δημιουργίας και το νόημα της ύπαρξης.
Reviewed by Chryssa Skopelitou, on
the brand new testament-
Rating:7,3 out of
10
imdb
rottentomatoes
