ΜΑΚΒΕΘ
δράμα 2015
Ο Μάκβεθ λαμβάνει μια προφητεία από τρεις μάγισσες, ότι μια μέρα θα γίνει βασιλιάς της Σκωτίας. Γεμάτος από φιλοδοξία και με την ενθάρρυνση της συζύγου του, δολοφονεί το βασιλιά του και παίρνει το θρόνο.
Ο Μάκβεθ λαμβάνει μια προφητεία από τρεις μάγισσες, ότι μια μέρα θα γίνει βασιλιάς της Σκωτίας. Γεμάτος από φιλοδοξία και με την ενθάρρυνση της συζύγου του, δολοφονεί το βασιλιά του και παίρνει το θρόνο.
ΣΕΝΑΡΙΟ: Τζέικομπ Κόσκοφ, Μάικλ Λέσλι, Τοντ Λουίσο
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Μάικλ Φασμπέντερ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Ντέιβιντ Θιούλις, Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι, Τζακ Ρέινορ, Σον Χάρις, Πάντι Κονσιντάιν
ΗΜΕΡ.ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 08/10/15 (Ελλάδα)ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 113 λεπτά
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Αμερική, Αγγλία, Γαλλία
Η πιο μικρή, αλλά τόσο σημαντική στην παγκόσμια δραματουργία τραγωδία, του βασικότερου εκπροσώπου του ελισαβετιανού θεάτρου, έχει μεταφερθεί στην κινηματογραφική οθόνη από τους Όρσον Ουέλς το 1948, Ρομάν Πολάνσκι το 1971 και Ακίρα Κουροσάβα το 1957. Αυτή τη φορά το όραμα ενός κινηματογραφικού Μάκβεθ, προσπαθεί να αποδώσει ο Αυστραλός Τζάστιν Κερζέλ (The Snowtown Murders 2011), ο οποίος δουλεύοντας πάνω στο σενάριο των Τζέικομπ Κόσκοφ, Μάικλ Λέσλι, Τοντ Λουίσο, μας παραδίδει ένα φιλμ με πολυτελή εικονοπλασία, που αποτυπώνει ανάγλυφα την άγρια και αποτρόπαια ατμόσφαιρα της ιστορίας, τον φόβο, το δέος και την σύγχυση, αλλά οι ναρκισσευόμενες εικόνες του και η συνεχής προσπάθεια στο να γοητεύσουν, δεν αφήνουν χώρο στον “λόγο” και στα νοήματα που μένουν εντέλει αναφομοίωτα και μετατρέπουν το σύνολο ως μια σύλληψη που φιλοδοξεί να είναι κρίσιμη, αλλά δεν είναι.
Μετά από μια αιματηρή μάχη, ο νικητής Μάκβεθ (Μάικλ Φασμπέντερ), προσεγγίζεται από τρεις μάγισσες που τον ενημερώνουν ότι μια μέρα θα γίνει ο βασιλιάς της Σκωτίας και ότι οι απόγονοι του φίλου του και συμπολεμιστή Μπάνκο (Πάντι Κονσιντάιν), θα γίνουν επίσης βασιλιάδες. Τυφλωμένος από την φιλοδοξία και επηρεασμένος από την ματαιόδοξη γυναίκα του Λαίδη Μάκβεθ (Μαριόν Κοτιγιάρ), ο τραγικός ήρωας δολοφονεί βάναυσα τον βασιλιά Ντάνκαν (Ντέιβιντ Θιούλις) και παίρνει τον θρόνο, αλλά σύντομα καίγεται από την παράνοια, μετατρέπει τον φόνο ως στρατηγική διατήρησης του θρόνου του και οδηγείται μοιραία στην βίαιη πτώση του.
Δεν χωρά καμία αμφιβολία πως η καινούργια μεταφορά του έργου είναι οπτικά γοητευτική. Ανάγει όμως τη βια σε σημείο αναφοράς και σε δεσπόζουσα αισθητική, αφήνοντας την πρωτοκαθεδρία στις δραματικές συνέπειες στις οποίες αυτή οδηγεί και όχι στο ιδεολόγημα ή στο κεκαλλυμένο ήθος του. Τα παραπέμποντα, χωρίς καμία έμφαση πάνω σε αυτά, όπως ο χρόνος, η ιστορία, οι κοινωνικές συνθήκες, μαζί με τα ζητήματα που αντιμετωπίζει αυτή η τραγωδία, όπως η φιλοδοξία, η πολιτική ίντριγκα, η ηθική σύγχυση, η φύση της διαφθοράς της εξουσίας, οι συνέπειες των πράξεων και επιλογών, ή οι επιταγές της μοίρας, δεν λειτουργούν στο σύστημα του φιλμικού κειμένου παραγωγικά ή διαλογικά κι έτσι η “σύγχρονη υπενθύμιση” δεν μπορεί να ξεπροβάλει από την σωστή αντίληψη του μύθου.
Επιπροσθέτως, η κινηματογραφική μεταφορά της γλώσσας του Σαίξπηρ απαιτεί κάποιες δημιουργικές ελευθερίες ή μετατροπές στην απόδοση της προκείμενου να γίνει κατανοητή και από αυτούς που δεν είναι οικείοι στο συμβολικό σύστημα και τους τρόπους του Σαίξπηρ. Εδώ η επιλογή ή η αφαίρεση διαλόγων και κυρίως οι αλλαγές ή οι περικοπές στην αφήγηση που σε σημεία ήταν υποτονική, όχι μόνο δεν δανείζουν στην ιστορία περισσότερη δυναμική, αλλά μειώνουν την ισχύ και το δέος μερικών από τους πιο φημισμένους δραματικούς λόγους.
Όσο αξιέπαινη κι αν ήταν η προσπάθεια των δυο πρωταγωνιστών να ενσαρκώσουν τους αντίστοιχους ήρωες και να υποστασιοποιήσουν την τραγωδία, έλλειπαν οι λεπταίσθητες ψυχογραφικές πτυχές στην απόδοση τους. Οι ηθοποιοί φαίνεται να συμβιούν στη συνθήκη της τραγωδίας, αλλά δεν πείθουν ότι την βιώνουν και οι χαμηλοί σχεδόν ψιθυριστοί τόνοι που επιλέχθηκαν αντί των ηχητικών διακυμάνσεων στην εκφορά του λόγου, δεν αποκαλύπτουν ή τονίζουν την βάσανο του ανθρώπινου υποκειμένου υπό τις επιταγές μιας αναπόδραστης μοίρας. Έτσι η κινηματογραφία του Αυστραλού Κερζέλ αφήνεται στη σκοτεινή μαγεία της περιγραφής των πολεμικών πράξεων, της βίας και του σημαινόμενου φόβου της τραγωδίας. Αποδίδει άριστα με σκηνές φροντισμένες γεμάτες εξαιρετικές λεπτομέρειες και άρρητη ζοφερή ποίηση τον παραλογισμό της αποκτήνωσης και την αγριότητα της ανεξέλεγκτης φιλοδοξίας, αλλά η πληθωρική ρητορική του βουτηγμένη στο αίμα, την αποστροφή και τη θλίψη, λιγότερο προσανατολισμένης στην ψυχική κόλαση και ηθική σύγχυση του χαρακτήρα, ίσως κουράσει, θα μείνει κάμποσο στη μνήμη όμως και σίγουρα θα διχάσει.
Reviewed by Chryssa Skopelitou, on
macbeth-
Rating:5,8 out of
10
imdb
rottentomatoes
Reviewed by Chryssa Skopelitou, on
macbeth-
Rating:5,8 out of
10
imdb
rottentomatoes
