VENUS IN FUR

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΕ ΤΗ ΓΟΥΝΑ

δράμα 2013
 Μια ηθοποιός προσπαθεί να πείσει έναν σκηνοθέτη, πώς είναι τέλεια για τον γυναικείο ρόλο της θεατρικής παράστασης που θα πραγματοποιήσει.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρομάν Πολάνσκι
ΣΕΝΑΡΙΟ: Ρομάν Πολάνσκι, Ντέιβιντ Άϊβς (σενάριο), Ντέιβιντ Άϊβς (θεατρικό), Λεοπόλδος φον Ζάσερ Μάζοχ (νουβέλα)
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ: Εμανουέλ Σενιέ, Ματιέ Αμαλρίκ  
ΗΜΕΡ.ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 14/11/2013  (Ελλάδα)
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 96 λεπτά
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Γαλλία, Πολωνία
venus in fur movie poster 
 Το 2010, ο αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Ντέιβιντ Άϊβς, διασκευάζει το μυθιστόρημα του αυστριακού συγγραφέα Λεοπόλδου φον Ζάσερ Μάζοχ- όνομα από το οποίο προήλθε η λέξη μαζοχισμός- “Η Αφροδίτη με τη γούνα” (1870). Ο Ρομάν Πολάνσκι εμπνέεται από το θεατρικό του Ιβς και σε συνεργασία μαζί του το μεταφέρει στη σκοτεινή αίθουσα.
 Πολυγραφότατος, με πλούσιες θεματικές, ο Ρομάν Πολάνσκι στα ογδόντα του, για άλλη μια φορά συναρπάζει με την ιδιαίτερη αφήγηση του και έχοντας ως στήριγμα τη μεγάλη θεατρική του παιδεία, αναδεικνύει αυτή τη φορά τον πλούσιο διάλογο μεταξύ λογοτεχνίας, θεάτρου και κινηματογράφου κι όλων αυτών με την πραγματικότητα, αποφεύγοντας τον κίνδυνο μιας απλής τηλεμετάδοσης ενός θεατρικού έργου.
 Ταινία χαμηλού προϋπολογισμού, γυρισμένη στη σκηνή ενός παλιού θεατρικού κτηρίου, με δυο μονάχα ταλαντούχους ηθοποιούς κι όμως τόσο πολυσύνθετη και πολυεπίπεδη.
 Ο Πολάνσκι απομακρύνεται σταδιακά, αργά, αριστοτεχνικά και με ακρίβεια από την πραγματικότητα, θολώνει χωρίς να γίνεται αντιληπτό τα όρια της, με τη φαντασία και τη φαντασίωση, παίζει συνεχώς με τον χρόνο και τον χώρο και με διάθεση ειρωνείας που αγγίζει τον σαρκασμό, αντιπαραθέτει το σύγχρονο με το ξεπερασμένο, το σκαιό με το πολιτισμένο, παρουσιάζει το αιώνιο παιχνίδι μεταξύ του θηλυκού με το αρσενικό, το παιχνίδι εξουσιών, συναισθηματικής και σεξουαλικής κυριαρχίας, την πολυπλοκότητα αυτού που ονομάζουμε ρόλοι και ταυτότητες φύλων, τον τρόπο που οι γυναίκες παρουσιάζονται μέσω των αντρικών σεξουαλικών συμπεριφορών, συνηθειών, στάσεων και την προώθηση της μειονεκτικής τους θέσης σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, χωρίς να προβαίνει σε θεωρητικές ή ιδεολογικές δηλώσεις. Συνάμα, η ταινία που εμπεριέχει ένα θεατρικό, το οποίο εμπεριέχει ένα μυθιστόρημα, είναι μια ταινία αυτοαναφορική των παραστατικών τεχνών, για τους ρόλους, τις μάσκες, την τέχνη της υποκριτικής και την σχέση των ηθοποιών με τους σκηνοθέτες.
 Ο σκηνοθέτης Τόμας (Ματιέ Αμαλρίκ), έχει ήδη δει όλες τις υποψήφιες ηθοποιούς στη δοκιμαστική ακρόαση που διενεργεί για το θεατρικό του και απογοητευμένος από το άκαρπο αποτελέσμα της όλης προσπάθειας, ετοιμάζεται να φύγει από το θέατρο. Τότε φτάνει η Βάντα (Εμμανουέλ Σενιέ), ώρες καθυστερημένη και χωρίς καν να βρίσκεται στη λίστα των συμμετεχόντων. Προσπαθεί να πείσει τον σκηνοθέτη να την δοκιμάσει, αλλά αυτός βασισμένος στην όλη εικόνα της, είναι πεπεισμένος ότι είναι ένα άτομο το οποίο δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά και αρνείται να την ακούσει. Ύστερα από μεγάλη προσπάθεια, η Βάντα πείθει τον Τόμας να την δει και όταν ξεκινάει να απαγγέλλει τα πρώτα λόγια, ο Τόμας μένει έκπληκτος με την απίστευτη αλλαγή της γυναίκας και όσο αυτή προχωράει στο έργο, τόσο περισσότερο έλκεται από την χαρισματική προσωπικότητά της.
 Μια ταινία πολύ κοντά στην κομέντια ντελ άρτε, με καυστικούς, πολύ προσεγμένους διαλόγους και πλούτο υπαινιγμών, με μια ιδιαίτερη μουσική η οποία προσθέτει στην γενικότερη κλειστοφοβική και φαντασιακή ατμόσφαιρά της, το στοιχείο της ειρωνείας, της ελαφρότητας, του παρωδιακού, ευρηματική, εκκεντρική, προκλητική, μαγευτική. Τίποτα όμως δεν θα λειτουργούσε χωρίς τη μεγαλοπρεπή υποκριτική των δυο ηθοποιών που κινούνται συνεχώς μέσα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, σε διαφορετικές προσωπικότητες, μεταξύ φανταστικού, φαντασίωσης και πραγματικού.
 Με μεγάλο ερμηνευτικό πλούτο και πειστικότητα, η Σενιέ διαχειρίζεται τέσσερις ρόλους, τέσσερις διαφορετικούς χαρακτήρες που αλληλοεπικαλύπτονται: τον ρόλο της Βάντα που περνά από την οντισιόν, τον γυναικείο χαρακτήρα που έπλασε ο Μαζόχ, τη γυναίκα που φαντασιώνεται ο σκηνοθέτης και τον ρόλο της Αφροδίτης, όπως και ο Αμαρλίκ: τον ρόλο του αλαζόνα σκηνοθέτη, τον αντρικό χαρακτήρα του Μάζοχ και τον χαρακτήρα του έργου του. Ο χαρακτήρας του Αμαρλίκ έχει ως σύνολο βεβαίως λιγότερες διατυπώσεις από τον χαρακτήρα της Σενιέ, αλλά η εξέλιξή του συμβαίνει υπόγεια, με την τελική σκηνή και τον χορό της Αφροδίτης να αποτελεί καθοριστική στιγμή για την αυτοαντίληψή του και αποκορύφωμα αυτής της εξέλιξης, όπου από υπερόπτης σκηνοθέτης μεγαλοαστός, φτάνει στην πτώση αλλά και στην απελευθέρωση μέσω του θεάτρου.
bigstar8,9 icon Reviewed by Chryssa Skopelitou, on venus in fur- Rating:8,9 out of 10


           


imdb
rottentomatoes